Gravensteengroep : Land op de tweesprong

De Gravensteengroep publiceert zaterdag bij uitgeverij Pelckmans het boek "Land op de tweesprong. Manifesten ter ontgrendeling van Vlaanderen". Daarin staan onder meer de tien manifesten van de groep. Hier vindt u het tiende manifest dat zich buigt over het regeerakkoord. De conclusie luidt dat Vlaanderen krijgt waar het NIET voor kiest. 

 

Het omgekeerde van wat democratisch in Vlaanderen werd gevraagd

Zelfs in de meest minimalistische interpretatie van de verkiezingsuitslag van juni 2010 hebben de Vlamingen, op basis van de verschillende partijprogramma’s, gekozen voor een staatkundige omwenteling. Het was de keuze van een ‘grondstroom’ die in de meeste Vlaamse partijen aanwezig is. Zoals het toen ging, kon het niet verder. In een politiek manoeuvre dat van het oude België eigenlijk niet meer werd verwacht, is er een terugslag gekomen die het omgekeerde heeft opgeleverd van wat door de democratie werd gevraagd.

1 De Vlaamse publieke opinie had een bevestiging en een versterking van de taalwetgeving en de taalgrens (en dus van het territorialiteitsprincipe) gevraagd. In plaats daarvan hebben we nieuwe bevestigingen van het personenrecht gekregen, zoals in de regeling van de faciliteitengemeenten en vooral van de juridische faciliteiten voor Franstalige inwoners van het Vlaamse Halle-Vilvoorde. In de nota’s van Di Rupo staat het woord ‘taalgrens’ tussen aanhalingstekens.

2 De Vlaamse grondstroom had zelf zijn asiel- en immigratiezaken willen regelen, zodat nieuwkomers beter zouden integreren in de samenleving. Al decennia wijzen Vlamingen, boven alle partijen heen, de door de Franstalige partijen gewilde, mensonterende Belgische asielpolitiek af. Ze willen een strenger, eenduidiger en humaner asielbeleid. Zelfs tegenover een algemeen Europese verstrenging van de immigratie- en asielwetten blijft de Belgische uitzondering in Europa bestaan.

3 De Vlaamse grondstroom had een evenwichtigere invulling van de hoofdstadfunctie van Brussel gevraagd. In plaats daarvan wordt de Vlaamse Gemeenschap stukje bij beetje uit Brussel verdrongen. Het negende Gravensteenmanifest toonde aan waarom dit een nefaste zaak is.

4 De Vlaamse regeringspartijen hadden de realisatie van de nog niet ingevulde Vlaamse resoluties gevraagd. Welnu, slechts een fractie van het Vlaamse regeerakkoord (waarvan de resoluties deel uitmaken) wordt hier gerealiseerd. Zelfs de arbeidswetgeving (het minimum voor de Vlaamse regeringspartijen) blijft grotendeels Belgisch terwijl alleen deelstaatoplossingen tegemoetkomen aan de complexe realiteit. Vaarwel copernicaanse revolutie.

5 Er zou eindelijk werk worden gemaakt van een ook voor de Franstaligen billijke afbouw van de transfers. Jarenlange ontkenning en twintig jaar studie over de ware omvang ervan hebben nu geleid tot een resem van twaalf balises (bakens van de Franstalige partijen) die de afbouw, de transparantie en de eindigheid van deze transfers nog een kwarteeuw onmogelijk maken. Dat over tien jaar Wallonië ‘op zichzelf’ zou staan zoals sommige Waalse politici beweren is een mythe.

6 De Gravensteengroep heeft aangetoond dat de grendelgrondwet voor impasses zorgt en het democratische deficit versterkt. We kunnen alleen maar constateren dat de Vlaamse regeringspartijen hun eigen electoraat met nog eens extra grendels hebben opgezadeld. In plaats van afbouw ervan krijgt Vlaanderen via het misbruik van artikel 195 van de Grondwet er nog enkele grendels bovenop. Dit misbruik dient om nieuwe betonneringen mogelijk te maken, waarmee een vorig parlement (dat de lijst van de te herziene grondwetsartikels vastlegt) in de normale procedure zeker niet had ingestemd. Een antidemocratisch manoeuvre temeer.

Alsof het niet genoeg is dat wat met zeer ruime consensus werd gevraagd, niet gebeurde, is er van alles wel gekomen wat slechts enkelen hebben gevraagd

1 We hebben nu een federale regering die geen Vlaamse meerderheid haalt in het federale parlement. Wat de Vlaamse kiezer niet had verwacht maar wel kreeg, is de overbodigheid van zijn stem. Vlaamse kiezers kunnen een federale regering die op een Vlaamse minderheid steunt niet eens wegstemmen.

2 De Vlaamse kiezer heeft zeker niet om samenvallende verkiezingen gevraagd. Voor de Gravensteengroep schroeft deze maatregel het bestaande, onvolmaakte federalisme nog eens terug. Het spel van de federatie moet correct worden gespeeld en niet alleen in de grondwet beleden. Onder de gefederaliseerde landen is België nu al een anomalie, een federatie die er geen wil zijn. Dat bewijst elke vergelijkende studie.

3 De Vlaamse kiezer heeft niet voor een aparte justitie voor Franstaligen gekozen, zoals nu in Vlaams-Brabant op het getouw staat (zie ook het achtste manifest van de Gravensteengroep). Dat komt neer op de creatie van juridische faciliteiten. Dat wil zeggen dat de Vlaamse partijen uit de vorige faciliteitenzwendel (die nu zijn beslag krijgt) niets hebben willen leren.4 Als Franstaligen bij een bevoegde rechtbank bot vangen, hebben ze in deze staat slechts andere rechters te kiezen, en kunnen ze de eerste, onwillige rechtbank haar bevoegdheid ontnemen. Daar komt de oplossing op neer die de regering voor taalgeschillen in de Rand heeft uitgedokterd. Ook daarom heeft de Vlaamse kiezer niet gevraagd.

Zijn er soms Vlaamse politieke partijen geweest die dit alles tijdens hun verkiezingscampagne in het vooruitzicht hebben gesteld? Zou men de punten die hier staan opgesomd ooit in een (zelfs belgicistisch) partijprogramma hebben durven schrijven? Dat is maar de vraag. En toch is het precies dit waarvoor men niet alleen de instemming, maar ook nog eens het applaus van de kiezer vraagt.

Hoe kunnen we dan de stem van de Vlaamse kiezer, die bijzaak is geworden in een Franstalig verhaal, opnieuw het gewicht geven dat hem toekomt? Hier dringt zich het antwoord op dat de logica van de Belgische structuur dan moet veranderen. Grondwettelijke vergrendelingen die er slechts op gericht zijn om, als het over de institutionele evolutie van deze staat gaat, de Vlaamse meerderheid blijvend te minoriseren, hebben geen plaats meer in een parlementair en federaal bestel. Ze leveren immers vooral ondemocratisch beleid op.

Meer bepaald wensen wij elke federale pariteit, deel van de Grendelgrondwet, op te geven, niet alleen in de regering maar ook op andere niveaus. Zoals we in het negende Gravensteenmanifest aangaven, trekken we daarmee slechts de consequenties uit het feit dat de onderhandelaars het impliciete Belgische evenwicht hebben opgeblazen.

Daarenboven moeten we nu wel de pacificatiemethodes waarvoor de staat België in het verleden wereldberoemd was als mislukt beschouwen. De pacificatie- en pariteitenmodus waarin tot nog toe alle staatshervormingen zijn onderhandeld, werkt niet meer.

Het regeerakkoord heeft het federale niveau omgevormd tot de uitvoerende macht van de betonneringsstrategie van de Franstalige partijen. Daarom willen wij naar een nieuwe onderhandelingsmodus.

Het zijn niet alleen de Franstalige partijen die de Belgische democratie hebben uitgehold. Het zijn voornamelijk de huidige Vlaamse regeringspartijen zelf die die dat hebben gedaan in hun zucht om het Belgische status-quo te verankeren. Het zijn dan ook deze Vlaamse partijen die zullen moeten meehelpen aan het herstel van de democratie. Het wettelijke instrument daartoe bestaat al. Het is immers het wettelijk verkozen Vlaams Parlement dat hier uiteindelijk initiatieven zal moeten nemen.

Via De Standaard