Beschouwingen bij 2010 - deel 1

“Wanneer krijgen wij eindelijk een regering, maar niet toegeven ‘” (dixit vele contacten)

2010 was een bijzonder jaar, niet in het minst op politiek vlak. Op 13 juni deed zich een kleine aardverschuiving voor. De N-VA werd, van een kleine partij, opeens de grootste van het land. Zij haalde 27 zetels binnen met een score van 28 % van het kiezerspubliek. Als tweede partij volgt de CD&V op afstand met 17 zetels.

Uit mijn eerste contacten met de Franstaligen, in de diverse commissies van het parlement, is het bevreemdend te moeten vaststellen hoe ver onze werelden uit elkaar liggen. Het Zuiden kiest duidelijk voor een socialistisch beleid, een beleid dat de transferten van Noord naar Zuid wil in stand houden onder de noemer ‘zekerheid en continuïteit’.

Het Noorden kiest al vele generaties voor een centrum/centrum rechts beleid en voor responsabilisering van de regio’s. Over niets geraken Noord en Zuid het nog met elkaar eens: justitie, migratie, asiel, pensioenen, sociale zekerheid, arbeidsmarkt, gezinsbeleid, vergrijzing, ...

Elk heeft een andere visie op de toekomst.

Onze vraag, ons voorstel is simpel: laat elke regio vrij kiezen welk beleid zij willen en geef hen de ruimte en verantwoordelijkheid dit te doen; verantwoordelijk zijn voor uitgaven én voor inkomsten. Maar, voor het eerst worden de Franstaligen geconfronteerd met een partij die niét toegeeft aan de lokroep van de macht en het been stijf houdt.

N-VA wenst fundamentele veranderingen, een beter bestuur, om de toekomst van onszelf, maar vooral om die van onze kinderen en kleinkinderen veilig te stellen.